"ซุนปิน" เป็นชนชาติไทหาญ ลูกหลานรุ่นหลังของซุนวูนักการทหารชื่อกระฉ่อนในช่วงปลายยุคชุนชิว อันตระกูลซุนเป็นราชนิกูล สืบเชื้อสายมาจากจักพรรดิ์ซุน ทายาทจักพรรดิ์ซุนอันมีชื่อว่า กุ้ยหมาน ได้รับใช้จักรพรรดิอู่อ๋อง ช่วยพระองค์บุกเบิกแผ่นดิน และโค่นล้มโจ้วอ๋องผู้เป็นทรราชย์ เพื่อเป็นรางวัลแด่ความดีความชอบของกุ้ยหมาน อู่อ๋องจึงพระราชทานเขตเฉิน ที่เป็นพื้นที่เล็กๆในมณฑลเหอหนานให้กุ้ยหมานเป็นเขตกินเมืองสืบทอดชั่วลูกหลาน และด้วยเหตุดังนี้ นักปราชญ์รุ่นหลังจึงได้จารึกไว้ว่า ท่านแซ่เฉิน ซึ่งเป็นเพราะได้รับพระราชทานเมืองเฉินจากคุณูปการณ์ที่ได้สร้างให้แผ่นดิน ซึ่งความจริงแท้คือ "แซ่ซุน (ออกเสียงไทยว่า ขุน) เพราะเป็นราชนิกูลของจักพรรดิ์ซุน ดังได้กล่าวแต่ต้น ลูกหลานชั้นหลังของกุ้ยหมาน จึงเอาคำว่า "เฉิน" มาใช้เป็นซื่อแทนสกุลของตนต่อมาและพัฒนากลายเป็นแซ่ในที่สุด ที่มิได้สายตระกูลที่สืบจากกุ้ยหมาน ก็ยังคงใช้ "แซ่ซุน" เหมือนเดิม และเมื่อกล่าวถึงตระกูลเฉิน ก็คือ ตระกูลซุน นั่นเอง

:: ไล่ลำดับสายตระกูล "ซุนวู"

ในกาลต่อมาแคว้นเฉินเกิดกลียุคชิงอำนาจกัน ลูกหลานบางส่วนก็เลยหลบหนีไปพึ่งพิงแคว้นข้างเคียงบรรพชุนของซุนวูก็หนีมาสวามิภักดิ์แคว้นฉี และการเป็นเสนาอำมาตย์ของแคว้นฉีในที่สุด สกุลซุน หรือ เฉิน จัดเป็น 1 ใน 4 ตระกูลอำมาตย์ใหญ่ของแคว้นฉี (ประกอบไปด้วย เฉิน, เกา, เป่า และ หลวน) เนื่องจากมีลูกหลานมาก ลูกหลานบางคนทำความดีความชอบให้เจ้าแคว้นฉี ก็ได้รับการประทานแซ่หรือตำแหน่งต่างๆให้ ซึ่งราวๆ 2-3 ชั่วคนก่อนซุนวู บรรพบุรุษของเขาก็เปลี่ยนแซ่จากเฉินมาเป็นซุน ซุนวูในยามเยาว์ติดตามบิดาและญาติผู้ใหญ่ทำศึกหลายครั้ง สร้างความชอบแก่แคว้นฉี และได้เล่าเรียนตำราพิชัยสงครามโบราณหลายเล่มของแคว้นฉีอย่างเจนจัด (เช่นตำราพิชัยยุทธ์ไท่กง ที่เจียงไท่กงแต่งเอาไว้) อีกทั้งได้ศึกษาจากเถียนหย่างจวี ยอดขุนพลนามกระเดื่องแห่งยุคอีกด้วย (เถียงหย่างจวี หรือซือหม่าหย่างจวี เป็นผู้แต่งตำราพิชัยสงครามชื่อ กลศึกของซือหม่าหย่างจวี) ต่อมาด้วยการแนะนำของหวู๋จื่อซี ซุนวูก็ได้เข้ารับใช้หวู๋อ๋องเหอหลี และช่วยพระองค์เป็นใหญ่ในแผ่นดิน